نقشه جفرافیایی

نقشه سیاسی

دفاع :  خدمت سربازي : ۱ سال (سفيدپوستان).

تقسیمات کشوری

نقشه استان‌ها را بارنگ نشان می‌دهد)صورتی کم رنگ برای کیپ شمالیگائوتنگ سبز برای لیمپوپو قهوه‌ای برای امپومالانگا شرقی سبز کم رنگ برای ایالت آزاد وزرد کم رنگ برای کیپ غربی (و بخش‌ها (شماره‌های) آفریقای جنوبی. در نقشه، استان‌ها و شهرستان‌های آفریقای جنوبی (شماره‌گذاری‌شده) دیده می‌شود. فیروزه‌ای برای شمال غربی بنفش برای

کیپ شمالی      شمال غربی      گائوتِنگ      لیمپوپو      مپومالانگا

کوازولو-ناتال      کیپ شرقی      فری استیت      کیپ غربی

وقتی که آپارتاید در سال ۱۹۹۴ تمام شد دولت مجبور شد تا بانتوسان‌های مستقل و نیمه‌مستقل قبلی را به ساختار سیاسی آفریقای جنوبی تبدیل کند. به همین دلیل چهار استان قبلی با نام‌های استان کیپ، استان کوازولو ناتال، ایالت آرنج فری و ترانس وال کنار گذاشته شدند و ۹ استان دیگر جایگزین آنها شدند. این استان‌های جدید از استان‌های قبلی کوچک‌ترند که برای تخصیص منابع بیشتر این طور کوچک در نظر گرفته شده‌اند.

این ۹ استان به ۵۲ بخش تقسیم می‌شوند که ۶ تای آنها شهرداری کلان‌شهرها و ۴۶ تای آنها شهرداری بخش‌هاشهرداری تقسیم می‌شوند. بخش‌داری‌ها همچنین شامل ۲۰ بخش مدیریتی (که اغلب منطقه حفاظت‌شده هستند) هستند که مستقیماً توسط بخش‌داری‌ها اداره می‌شوند. ۶ شهرداری کلان‌شهر اعمال بخش‌ها و شهرداری‌های محلی را انجام می‌دهند. هستند. ۴۶ بخش‌داری خود به ۲۳۱

تاریخ

گذشته‌های دور

آفریقای جنوبی دارای تعدادی از قدیمی‌ترین آثار باستانی موجود در قاره آفریقا است. فسیل‌های بسیاری در غارهای استرک‌فونتاین، کرومدرای و ماکاپانگات وجود دارند که نشان می‌دهند که آسترالوپتیکاین از سه میلیون سال پیش در آنجا حضور داشته‌اند. همچنین نمونه‌های گوناگونی از انسان‌های اولیه که شامل همو هابیلیس، همو ارکتوس و انسان مدرن یعنی همو ساپینس می‌شود در آن جا یافت شده است.

ورود اروپایی‌ها

تاریخ کتبی آفریقای جنوبی با شرح دریانوردان اروپایی که از راه‌های بازرگانی هند شرقی می‌گذشتند شروع می‌شود. اولین دریانورد اروپایی که موفق شد از این آبراه گذر کند، کاشف پرتقالی بارتلومیو دیاس در سال ۱۴۸۸ میلادی بود. او هنگام بازگشت به لیسبون مکانی را که کشف کرده بود «دماغه طوفان‌ها» نامید، اما هنری دریانورد، که حامی مالی دیاس بود، نام آن را به «دماغه آرزوی خوب»که اشاره‌ای به راهی برای رسیدن به سرزمین هند بود، تغییر داد.

فعالیت هلندی‌ها

وقوع تعدادی سانحه دریایی که در ساحل آفریقای جنوبی رخ داد، علاوه بر نوشته‌های دریانوردان ابتدایی، شرح‌های نجات یافتگان سوانح دریایی اولین شرح‌های کتبی تاریخ این کشور هستند. دوقرن بعد از سال ۱۴۸۸ میلادی به بعد تعدادی از گروه‌های ماهیگیری که شامل دریانوردان پرتغالی می‌شدند، در ساحل ساکن شدند ولی شرح کتبی از آنها باقی نمانده‌است. در سال ۱۶۵۳، جان ون ریسبک به نمایندگی کمپانی هند شرقی هلنددماغه امید نیک (آرزوی خوب) تأسیس کرد. در سده‌های ۱۷ و ۱۸ میلادی این جمعیت هلندی به آرامی بیشتر شد و سرانجام ساکنین هلندی مردم شوسا واقع در منطقه رودخانه ماهی را دیدند و پس از آن جنگهایی به نام جنگهای مرزی کیپ به دلیل تصاحب زمین و دام شکل گرفت. محلی برای تهیه خواروبار در

برای رفع کمبود نیروی کار کیپ از اندونزی، ماداگاسکار و هند بردگانی آورده شدند. علاوه بر این، رهبران دردسر سازی که اغلب از اشراف بودند از مستعمرات هلند به آفریقای جنوبی تبعید شدند. این گروه از بردگان سرانجام جمعیتی را تشکیل دادند که اکنون به عنوان مالایی‌های کیپ شناخته می‌شوند. آنها از سوی استعمارگراناروپایی اغلب دارای مقام اجتماعی بهتری محسوب شده‌اند و همچنین صاحب زمین نیز شدند و با توسعه آپارتاید، زمین‌های خود را از دست دادند.

بسیاری از نوادگان این برده‌ها که اغلب با ساکنین هلندی ازدواج کردند بعدها با بازماندگان خوی‌خوی به عنوان رنگین پوستان کیپ در یک رده قرار گرفتند. با ادغام بیشتر در بین جمعیت رنگین پوستان کیپ و مردم شوسا و دیگر مردم آفریقای جنوبی حال آنها حدود ۵۰ درصد از کیپ غربی را دربرگرفته‌اند.

ورود بریتانیای کبیر

امپراتوری بریتانیای کبیر، دماغه امید نیک را برای مرتبط نمودن راه بر روی هند و استرالیا در سال ۱۷۹۷ فتح نمود. کمپانی هند شرقی هلند ورشکسته شد و بریتانیای کبیر مستعمره کیپ را در سال ۱۸۰۵ به خود اضافه کرد. بریتانیا جنگ‌های مرزی علیه شوسا را ادامه داد و مرز شرقی را از طریق قلعه‌هایی که در طول رودخانه ماهی ساخته بود و استحکام بخشیدن آن از طریق حمایت از اسکان بریتانیایی‌ها بیشتر به سمت شرق کشانید. به دلیل فشار جوامعی که خواستار لغو برده‌داری بودند، مجلس عوام بریتانیا تجارت جهانی برده خود را در سال ۱۸۰۶ و سپس برده داری را در تمامی مستعمره‌های خود در سال ۱۸۳۳ لغو کرد.

جنگهای بوئر

کشف الماس در سال ۱۸۶۷ و طلا در سال ۱۸۸۶ مشوق جدی رشد اقتصادی و مهاجرت گسترده و منجر به تضعیف وضعیت بومیان آفریقایی شد. بوئرها با موفقیت در مقابل دست‌درازیهای بریتانیا در طول جنگ اول بوئرخاکی رنگی می‌پوشیدند که همرنگ با زمین بود و در حالی‌که سربازان بریتانیایی یونیفرم‌های رنگ قرمز روشن می‌پوشیدند که آنها را هدف‌های آسانی برای تیراندازان ماهر بوئری می‌ساخت. بریتانیایی‌ها با تعداد نفرات بیشتر و بدون لباسهای قرمز دوباره به جنگ برگشتند و در جنگ دوم بوئر (۱۸۹۹ تا ۱۹۰۲) شرکت کردند. تلاش بوئرها برای اتحاد با آلمانی‌های آفریقای جنوب غربی بهانه‌ای دیگر دست بریتانیایی‌ها داد تا کنترل جمهوری بوئر را نهایتا به دست گیرند. (۱۸۸۰ تا ۱۸۸۱) مقاومت کردند و از تاکتیک‌هایی استفاده کردند که مناسب با شرایط محلی بود. مثلاً بوئرها لباسهای

زنان وبچه‌های بوئرید در اردوگاه‌های کار اجباریبریتانیایی.

در جنگ دوم بوئر، بوئرها به شدت مقاومت کردند ولی عاقبت بریتانیا توانست نیروهای آنها را شکست دهد و از تعداد نفرات بیشتر خود و کمک‌های خارجی و اردوگاههای کار اجباری و همچنین تاکتیک جنجال برانگیز زمین سوخته به خوبی استفاده کند. قرارداد ورنیگینگ حاکمیت مطلق بریتانیا بر جماهیر آفریقای جنوبی را تصریح کرد و دولت بریتانیای کبیر موافقت کرد تا بدهی سه میلیون پوندی دولتهای آفریقایی را به که به دلیل جنگ تحمیل شده بود را بپردازد. یکی از مفاد اصلی این قرار داد که جنگ را به اتمام می‌رساند این بود که سیاهان بجز در مستعمره کیپ، حق رای ندارند.

بعد از چهار سال مذاکره اتحادیه آفریقای جنوبی از مستعمره کیپ و استان کوازولوناتال و همچنین جمهوری‌های منطقه آرنج فری و ترانسوال در ۳۱ ماه می سال ۱۹۱۰ دقیقا ۸ سال پس از پایان جنگ دوم بوئر تشکیل شد. این اتحادیه نوعی حکومت سلطنتی بود. در سال ۱۹۳۴ حزب آفریقای جنوبی و حزب ملی آفریقای جنوبی برای تشکیل حزب متحد آفریقای جنوبی و به دنبال آشتی بین آفریقایی‌ها و سفید پوستانِ انگلیسی‌زبان ادغام شدند. ولی اتحادیه به دلیل ورود به جنگ جهانی دوم به عنوان متحد بریتانیا از هم پاشید. حرکتی که حزب ملی به شدت مخالف آن بود.

تبعیض نژادی در سالهای پس از جنگ جهانی دوم

در سال ۱۹۴۸ حزب ملی آفریقای جنوبی از طریق رای‌گیری به قدرت رسید و شروع به انجام یک سری قوانین مبنی بر جداسازی نژادی که به نام «آپارتاید» شناخته می‌شود، کرد. جای تعجبی نیست که این تبعیض در مورد ثروت به دست آمده از صنعتی سازی سریع دهه‌های ۵۰، ۶۰ و ۷۰ میلادی نیز به کار رفت. در حالی که اقلیت سفید پوستان از بالاترین استاندارد زندگی قاره آفریقا، که برابر سطح زندگی در کشورهای غربی جهان اول بود، برخوردار گشته بودند، اکثریت سیاه‌پوستان از لحاظ هرگونه استانداردی همچون درآمد، تحصیل و حتی ورود به ادارات دولتی مورد تبعیض قرار داشتند. دولت برآمده از آپارتاید، میان یک سیاه‌پوست، هندی و یا رنگین پوست آفریقای جنوبی به مانند مردم کشورهایی همچون غنا و تانزانیا فرقی قائل نبود و با تمامی آنها به عنوان شهروند درجه آخر رفتار می‌کرد.

آزادی ماندلا و انتخابات آزاد

آپارتاید نژادی روز به روز در جهان باعث جنجال بیشتر می‌شد و منجر به تحریم‌های خارجی کشورهای غربی و شورش و سرکوبهای داخلی شد. مدت مدیدی از سرکوب شدید توسط دولت متشکل از سفیدپوستان و مقاومت، اعتصاب، راهپیمایی، اعتراض و خرابکاری توسط احزاب ضد آپارتاید مخصوصاً کنگره ملی آفریقا (ANC) ادامه یافت. در سال ۱۹۹۰ دولت حزب ملی اولین گام برای مذاکره کناره‌گیری از قدرت را با لغو ممنوعیت کنگره ملی آفریقا و دیگر موسسات سیاسی چپ‌گرا برداشت و نلسون ماندلا را بعد از ۲۷ سال زندان آزاد کرد. قوانین آپارتاید به تدریج از کتاب‌های قانون حذف شدند و اولین انتخابات چند نژادی در سال ۱۹۹۴ برگزار شد. حزب ANC با اکثریت آراء پیروز انتخابات شد و از آن زمان تاکنون قدرت را در دست داشته‌است.

میلیون‌ها نفر از مردم آفریقای جنوبی که اکثرا سیاهپوست هستند، همچنان در فقر و حاشیه شهرها زندگی می‌کنند. بسیاری این امر را میراث رژیم آپارتاید می‌دانند و همچنین بسیاری این فقر را ناشی از ناکامی دولت اخیر در مقابله با موضوعات اجتماعی می‌دانند. البته دیگر عوامل را از جمله ضعف در قوانین مالی و پولی دولت، برای تضمین تقسیم ثروت و رشد اقتصادی را نیز مقصر می‌دانند. به هر حال سیاست مسکن ANC در شرایط زندگی بسیاری از طریق تغییر جهت هزینه‌های مالی و پیشرفت سیستم جمع آوری مالیات بهبود حاصل کرده‌است.

سیاست

بخش مرکزی پروتوریا، پایتخت اجرایی آفریقای جنوبی

آفریقای جنوبی ۲ مجلس دارد : شورای ملی استان‌ها (یا مجلس اعیان) با ۹۰ عضو و مجمع ملی آفریقای جنوبیرئیس جمهور می‌شود. (یا مجلس عوام) با ۴۰۰ عضو. اعضای مجلس عوام برحسب جمعیت انتخاب می‌شوند. نصف اعضا از طریق لیست ملی و نصف دیگر از طریق لیست استان‌ها انتخاب می‌شوند. ۱۰ عضو برای نمایندگی هر استان در شورای انتخابات بدونن توجه به جمعیت آن استان انتخاب می‌شود. هر دومجلس هر ۵ سال یک بار برگزار می‌شود دولت در مجلس عوام تشکیل می‌شود و رهبر حزب اکثریت در مجلس ملی

کنگره ملی آفریقا (ANC) در سیاست آفریقای جنوبی پیشرو است و در آخرین انتخابات عمومی سال ۲۰۰۴ ۶۹٫۷ درصد آراء و ۶۶٫۳ درصد آراء انتخابات شهرداری ۲۰۰۶ را به دست آورد. مهم‌ترین چالش در مقابل ANC حزب متحد دمکرات‌ها است که در انتخابات ۲۰۰۴ و ۲۰۰۶ به ترتیب ۱۲٫۴ و ۱۴٫۸ درصد آرا را به دست آورد. رهبر این حزب تونی لئون است. حزب پیشرو قبلی یعنی حزب ملی جدید که آپارتاید را از طریق سلف خود به وجود آورد از سال ۱۹۹۴ تا بحال همیشه در انتخابات تحقیر شده و سرانجام به انحلال کشیده شد. آنها تصمیم گرفتند تا در ۹ آوریل ۲۰۰۵ با ANC ادغام شوند. دیگر احزاب سیاسی اصلی در مجلس حزب آزادی اینکاتا که نماینده مردم زولو است و دموکرات‌های مستقل که به ترتیب ۶٫۹۷ و ۱٫۷ درصد آرا را در انتخابات ۲۰۰۴به دست آوردند.

قدرت نظامی

نیروهای مسلح آفریقای جنوبی که به نیروهای دفاعی ملی آفریقای جنوبی (SANDF) معروف هستند در سال ۱۹۹۴به وجود آمدند.قبلا نام آن ها نیروی دفاعی آفریقای جنوبی (SADF) بود و نیروی جدید هم SADF و هم نیروی نظامی سازمان‌های مبارز برای آزادی که به (MK)[Umkhonto we sizwe] معروفند [ ارتش آزادی خواهی مردمی آزانیان ] (APLA) و نیروهای دفاعی سابق [ سرزمین مادری ] را دربرمی گیرد. SANDF به چهار شاخه ارتش آفریقای جنوبی نیروی هوایی آفریقای جنوبی نیروی دریایی آفریقای جنوبی و [ خدمات بهداشتی نظامی آفریقای جنوبی ] تقسیم می‌شود. در سالهای اخیر SANDF به عنوان نیروی اصلی [ حافظ صلح ] قاره آفریقا تبدیل شده و در عملیات‌های سازمان ملل در [ لوموتو ] جمهوری دمورکراتیک کنگو و بروندی شرکت کرده‌است. این ارتش بخشی از نیروهای حافظ صلح چند ملیتی [ سازمان ملل ] است.

در دهه ۷۰ میلادی آفریقای جنوبی برنامه تولید سلاح‌های هسته‌ای خود را آغاز کرد و ممکن است یک آزمایش هسته‌ای با نام [ واقعه Vela ] را در سال (۱۹۷۹) در اقیانوس اطلس اجرا کرده باشد اما پس از آن برنامه هسته‌ای خود را کنار گذاشته و [ پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای ] را در سال ۱۹۹۱ امضا کرد و زرادخانه کوچک خود را نابود نمود. این کشور تنها کشور آفریقایی است که توانسته سلاح اتمی تولید کند و تا امروز تنها کشوری در دنیاست که داوطلبانه زرادخانه سلاح‌های هسته‌ای خود را نابود نموده‌است.

ورزش

تب ورزشهای فوتبال، کریکت و راگبی در این مملکت موج می زند. جوان ها فوتبال را بیشتر می پسندند. اگر چه که ورزشهایی همانند بسکتبال و اسکیت برد رو به فزونی است. شنا، گلف، بکس و تنیس نیز حمایت می گردد. ژاکوب ماتلالا، وویانی بونگو، ولکام نّکتیکا، گری کوتزی، دینگان توبلا، و برایان میتچل از مشاهیر در عرصهٔ بکس این کشورند. بازیکنان فوتبالیستی که فرامرزی بازی کرده اند: لوکاس رادیب، فیلمون ماسینگا (هر دو در لیدز یونایتد) و کوئینتن فورچون (در اتلتیکو مادرید و منچستر یونایتد) و بنی مک کارتی ( آژاکس آمستردام، اف سی پورتو، بلک برن رورز و وست هام یونایتد) و آرون ماکوئینا (آژاکس آمستردام، بلک برن رورز و پورتسموث) و دلرون باکلی (بروسیا دورتموند) و استیون پیـِنار (آژاکس آمستردام و اورتن). مسابقات جهانی فرمول یک جُدی اسچکتر در افریفای جنوبی در سال 1979 برگزار گشت. کریکت بازان شهیر این سرزمین عبارتند از: هرشله گیبس، گرئام اسمیث، ژاک سالی، جی پی دامینی. راگبی بازان سرشناس آفریقای جنوبی فرانکو پیِنار، ژوست فن در وستوئیزن، دنی کراون، فریک دو پری، ناس بوتا و برابان هابانا را شامل می شود. در سال 1995 توی خاک خودش و همچنین توی کشور فرانسه در سال 2007، آفریقای جنوبی فاتح جام راگبی جهان گردید. آنها پس از لغو آپارتایت توانستند در امورات ورزشی در میان ملل دیگر شرکت داشته باشند که همراه شد با جام 1995 در همان کشور و باز یک میزبانی دیگر و آن هم میزبانی جام ملتهای آفریقایی در 1996 تیم ملی به نام "بافانا بافانا"، به سوی پیروزی تلاش می کردند. مردمش میزبان جام جهانی کریکت 2003 و 20 فهرمان جهان در سال 2007 نیز بودند که موفقیتی بزرگ محسوب می شد. در سال 2010، آفریفای جنوبی شاهد برگزاری بزرگنرین مسابقات فوتبال، جام جهانی، در شهرهای خویش بود.

در سال 2004 تیم شنا (رونالد شومان، لیوند فرنز،داریاند تاونسند، ریک نیتلینگ) در المپیک آتن با بریدن رکورد 100×4 شنای آزاد شاهکاری از خود با یادگار گذاشتند. پنی هینس مدال طلا در المیک 2004 آتن برد. در ورزش گلف، گری پلیر در حرفه ضربت عظیم (Career Grand Slam) پیروزی کسب کرد. تنها 5 نفر به این جایگاه رسیده اند؛ به عنوان بزرگترینهای گلفباز همهٔ زمان ها یاد می کنندش. بابی لوک، ارنیس الس، راتیف گوسن و ترور ایملمن نیز در رقابتهای بزرگی پیروز شده اند.

آموزش و پرورش

مقطع ابتدایی 7 سال نخست آموزش و پرورش این کشور را دارد. در عصر آپارتاید مدارس سیاهان با بودجهٔ ناکافی روزگار سپری می کردند.

آفریقای جنوبی دانشگاههای زیاد و همچنین بزرگی دارد. آموزش ها به زبان آفریکانس می باشد.

این کشور در سال های 05-2002 میزان 5.4% از تولید ناخالص کشور را ویژهٔ آموزش و پرورش خود کرده بود.

[[پرونده:South_Africa_municipalities_by_language_2001.png|thumb|300px|نقشه اي كه در آن زبان هاي آفريقاي جنوبي نمايش داده شده‌است: رنگ هاي روشن تر نشان دهنده كثرت کمتر است. آفریکانس به رنگ آبی، دبل (Ndebele) به رنگ قهوه‌ای، زبان سوتوی شمالی به رنگ صورتی[زبان سوسوتو | سوتوی جنوبی ] به رنگ خاکستری، زبان سواتی به رنگ زرد، [ زبان تسونگا (Tsonga) [به رنگ بنفش، [ زبان تسوانا ] به رنگ قرمز، زبان وندا به رنگ زیتونی، زبان خوسا به رنگ ارغوانی، و زبان زولو (Zulu) به رنگ سبز

زبان‌ها

آفریقای جنوبی ۱۱ زبان رسمی دارد : زبان آفریکانس [انگلیسی آفریقای جنوبی ] فهرست زبان‌های ملی هند ] از لحاظ تعداد زبان‌ها در رتبه اول است وپس از آن آفریقای به خوبی قرار دارد. زبان انگلیسی در سراسر جهان و از جمله آفریقای جنوبی متکلمین زیادی دارد اما پرمتکلمترین زبان آفریقای جنوبی محسوب نمی‌شود [ ۱۱ نام رسمی برای آفریقای جنوبی ] وجود دارد که به ازای هر زبان یک نام مستقل در نظر گرفته شده‌است.

همچنین در این کشور نه زبان رسمی آفریقایی وجود دارد : [ زبان فاناگالو]، [زبان خوئی, [ زبان لوبدو ]، زبان خوسا، [ زبان ناما ] [ زبان دبل شمالی , [ زبان فوتی ] [ زبان نس ] و [ زبان اشاره‌ای آفریقای جنوبی ]. این زبان‌ها گاهی در مقاله‌های رسمی به کار گرفته می‌شوند. شهرت آنها و تعداد مکان‌های رسمی به کار گرفته می‌شوند. شهرت آنها و تعداد گویشوران‌شان کم است.

بسیاری از زبان‌های غیررسمی قبیله‌های [بوشمن |سان ] و [ خوی خوی ] شامل [لهجه]‌های محلی است که به سمت شمال کشور یعنی نامیبیا و بوتسوانا هم کشیده شده‌اند. مردم این کشورها از لحاظ قبیله با بقیه آفریقایی تفاوت دارند و به عنوان جوامع [ شکارچی ] معروف هستند. آنها به حاشیه رانده شده‌اند. اغلب زبان‌های شان در حال تبدیل شدن به [ زبان‌های انقراض یافته ] است.

بسیاری از سفید پوستان آفریقای جنوبی به زبان‌های اروپایی مانند پرتغالی (که سیاه پوستان آنگولا و موزامبیک هم به آن سخن می‌گویند) آلمانی و یونانی صحبت می‌کنند و بسیاری از آسیایی‌های مقیم آفریقای جنوبی و هندی‌ها به زبان‌های آسیای جنوبی مانند هندی گوجاراتی و زبان تامیل صحبت می‌کنند.

فرهنگ

به علت تنوع نژادی در کشور آفریقای جنوبی، فرهنگ «واحدی» در این کشور نمی‌توان یافت. امروزه تنوع غذایی در این کشور که متأثر از فرهنگ‌های مختلف حاضر در آن است باعث شده جهانگردان و حتی به سرمایه گذاری در تهیه آن دست بزنند. علاوه بر غذا، موسیقی و رقص هم از نمادهای فرهنگی این کشور هستند.

رسانه‌ها

آفریقای جنوبی دارای مطبوعات آزاد و بسیارقوی است که عملکرد دولت را طبق عادت شکل گرفته در دوران آپارتاید به چالش می‌کشند. اغلب رسوایی‌ها براساس گزارش‌های مطبوعات از فساد دولتی به وجود آمده‌است که در مواردی مانند رسوایی شرکت شیک اتهامات وارده درست بوده‌است در این مورد [ژاکوب زوما] معاون رئیس جمهور نیز مورد اتهام قرار گرفت) و یا اتهامات وارد به دینی ماندلا نماینده مجلس دیدگاه دولت در مورد [ انتخابات پارلمانی سال ۲۰۰۵ زیمباوه ] و مساله (ایدز) از عناوین مهم خبری در سال‌های اخیر بوده‌اند.

اگر چه آفریقای جنوبی امروزی یکی از کشورهای پیشرفته در زمینه شبکه‌های خبری و رسانه‌ای است اما جزء آخرین کشورهایی بود که اجازه استفاده از [ تلویزیون ] را صادر کرد و پخش تلویزیونی در این کشور از سال ۱۹۷۵ آغاز شد. در پایان آپارتاید در سال ۱۹۹۴ شبکه‌های تلویزیونی [ مناطق شهری آفریقای جنوبی ] برخی از مناطق کم جمعیت تر را پوشش دادند و شبکه‌های رادیویی در کل کشور مهمان خانه‌های مردم شدند.

طی دوران آپارتاید اغلب ایستگاه‌های رادیویی و کانال‌های تلویزیونی توسط شرکت پخش رسانه‌ای آفریقای جنوبی (SABC) اداره می‌شد و دولت وظیفه کنترل و سانسور شدید اطلاعات را برعهده داشت و تنها چندین شبکه محلی به صورت محدود فعالیت می‌کردند. با پیدایش خانه‌های مادری سیاه پوستان مستقل (یا بانتوزان)‌ها) در دهه ۱۹۷۰شبکه‌های تلویزیونی و رادیویی خارج از کنترل دولت شکل گرفتند. پس از زوال آپارتاید صنعت رسانه دچار تحول شده و بسیاری از شبکه‌های تلویزیونی و ایستگاه‌های رادیویی SABC و ایستگاه‌های بانتوزان‌ها خصوصی شدند و اغلب آنها به شرکتهای تحت مدیریت سیاه پوستان فروخته شدند. هم اکنون سه شبکه تلویزیونی SABC در حال فعالیت هستند.

در سال ۱۹۸۱ [SABC ] اولین شبکه تلویزیونی آفریقایی در دوران آپارتاید را روی آنت برد و دومین شبکه هم در همین دهه به آن اضافه شد. در سال ۱۹۸۶ با ورود یک شبکه تلویزیونی خصوصی به نام M – Net دوران یکه تازی تلویزیون SABC به پایان رسید M – Net از پخش اخبار منع شده بود.

هم اکنون آفریقا دو شبکه تلویزیونی رایگان (SABC و Etv آفریقای جنوبی) و یک شبکه اشتراکی (M – Net) دارد و دسترسی به شبکه ماهواره‌ای (DStv) توسط M – Net امکان پذیر است. e.tv مجاز به ارائه خدمات تلویزیونی اخباری مستقل است. SABC اخبار و کانال‌های سرگرمی را از طریق ماهواره در سراسر آفریقا پخش می‌کند.

منابع:http://www.tebyan.net & http://fa.wikipedia.org